Διαμεσολάβηση και αστική ιατρική ευθύνη

Η αστική ιατρική ευθύνη, τα τελευταία χρόνια, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης νομολογιακής και θεωρητικής επεξεργασίας σε πολλές έννομες τάξεις του κόσμου. Η ραγδαία αύξηση των αστικών δικών, με αντικείμενο την ιατρική ευθύνη και τη διεκδίκηση αποζημιώσεων έχει ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα, τόσο για τους ιατρούς (ειδικευόμενους ιατρούς, νοσηλευτές, κλπ), όσο και για τους ασθενείς.
Από τη μία πλευρά οι ασθενείς ή οι συγγενείς τους, ανάλογα με τη σοβαρότητα του εκάστοτε ιατρικού σφάλματος, επιθυμούν την αποζημίωσή τους για τις ζημία που υπέστησαν ή για την απώλεια του αγαπημένου τους προσώπου. Άλλοι επιθυμούν να τιμωρηθεί ο ιατρός προκειμένου να μην επαναλάβει κάποιο λάθος και άλλοι επιθυμούν απλά μία συγγνώμη. Από την άλλη πλευρά ο ιατρός έρχεται αντιμέτωπος με τις οικονομικές συνέπειες της πράξης του, την αμαύρωση της φήμης του, αλλά και με τη συναισθηματική φόρτιση.
Σε ένα τόσο τεταμένο πλαίσιο, ο εξισορροπητικός ρόλος του διαμεσολαβητή, ο σύντομος χρόνος στον οποίο ολοκληρώνεται η διαμεσολάβηση, αλλά και η εχεμύθεια και η εμπιστευτικότητα που διέπουν την διαδικασία, αποτελούν ισχυρούς συμμάχους, ώστε τα μέρη θα οδηγηθούν ειρηνικά και πολιτισμένα σε μία κοινά αποδεκτή συμφωνία, δίχως να έχουν επιβαρυνθεί ψυχικά για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Θα πρέπει ωστόσο να σημειώσουμε πως δεν μπορούν να διαμεσολαβηθούν όλες ανεξαιρέτως οι υποθέσεις που αφορούν την ιατρική ευθύνη. Έτσι, δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαμεσολάβησης η ζημία που υπέστη ασθενής από αστική ευθύνη ιατρού εργαζόμενου σε Δημόσιο Νοσοκομείο. Αντίθετα, μπορούν να τύχουν διαμεσολάβησης υποθέσεις αστικής ιατρικής ευθύνης ιδιώτη ιατρού, αλλά και διαφορές του ζημιωθέντος ασθενή με την ιδιωτική κλινική στην οποία εργάζεται ο ιατρός.
Επίσης ζήτημα παραμένει η δεσμευτικότητα του πρακτικού διαμεσολάβησης έναντι τυχόν ασφαλιστικής εταιρίας, με την οποία ο ιατρός έχει συνάψει ατομική σύμβαση ασφάλισης αναφορικά με την επαγγελματική αστική ευθύνη προς αποζημίωση, εξαιτίας σωματικών βλαβών σε τρίτους στα πλαίσια της άσκησης του ιατρικού του λειτουργήματος.